از یه جایی به بعد، زندگیم جوری شد که مجبور شدم با دردهام زندگی کنم. از یه جایی به بعد، زندگیم جوری شد که باید قبول کنم که چه چیزهایی رو از دست میدم. الان ساعت دوازده شبه. این در حالیه که همه به سمت خواب میرن و من به ماه نگاه میکنم. یه سال گذشت و هنوز اون درد رو روی قلبم حس میکنم.
من خیلی دلتنگم، خیلی زیاد...
پ.ن: دپارتمان شاعران زجر کشیده، روز جمعه قراره بیاد.
کافیه، کافیه! تو الان یه راه خوب پیدا کردی، هدف خوب پیدا کردی، پس برای چی نگرانی؟ نگرانی شکست بخوری؟ تو هزار بار شکست خوردی، ولی بدون که یه روزی برنده‌ی این راهت میشی. پس بیدار شو، منِ عزیزم.
#من_نوشته
پ.ن: خیلی وقت بود پست نذاشتم. چند شب پیش قبل از خواب متوجه شدم که هدف دارم، در واقع دوتا هدف دارم. قرار نیست درموردشون بگم، تا وقتی که انجامشون دادم، اونوقت میتونم بگمشون و من بابت این هدف‌هام خوشحالم. این باعث میشه بازم بتونم هدف‌های بیشتری رو دنبال کنم، همه رو جمع کنم تا به هدف اصلی خودم، یعنی زندگی مدنظرم برسم.
پ.ن۲: احتمالا یه پست برای معرفی سریال / فیلم بذارم. پس منتظرش باشین.♡
به فصل زمستون رسیدیم و به سه فصلی که امسال گذشت نگاه میکنم. چه زجرها و دردهایی کشیدم، چه گریه‌هایی کردم، چه داد و فریادی زدم، چقدر عصبانی بودم، چقدر حرف زدم پر از غر و شکایت و چقدر کم خندیدم. این بار هم حوصله اتفاقات جدیدی که مشخص نیستن ندارم، نمیخوام براشون صبر کنم و نمیخوام اتفاق بیوفته. من واقعا خرس نیستم، یه انسانم ولی دلم میخواد سه ماه زمستون رو بخوابم.
بچه که بودم، کوچیک بودم و دستم به یه چیزهایی نمیرسید. به آدم بزرگ‌ها نگاه میکردم که چقدر قدشون بلنده، چقدر ظاهر عجیبی دارن. چاق، لاغر، پیر یا جوون، همه‌جوره متفاوت و جورواجور بودن. من آدم کنجکاوی بودم، انگار که به دنیا اومده بودم تا درمورد هر چیزی کنجکاو بشم. میخواستم بدونم که دنیا چجوریه، من چه کارهایی میتونم انجام بدم، آدم‌ها چجورین و چی خوبه و چی بده.
اکثر ماها که بچه بودیم، ما این آرزو رو داشتیم که بزرگ بشیم، قدمون بلند شه و ظاهرمون تغییر کنه و همین آرزو، برای هر کسی تبدیل به یه پشیمونی بزرگ شد. چون خیلی‌هامون از زندگی و این دنیا نمیدونستیم و همین دونستنش باعث شده بود وارد چالش‌های مختلفی بشیم و چیزهایی رو با چشم خودمون ببینیم که انتظارش رو نداشتیم. من همین اوایلش یه مقدار پشیمون بودم که چرا باید همچی آرزویی میکردم و منتظرش بودم که بزرگ بشم. من هنوزم هستم، اما یه مدتی متوجه شدم که این بزرگ شدن‌ها، هر چقدر دردناک و سخت باشه، باز یه چیزهایی رو یاد میگیریم.
من وقتی به سن نوجوونی رسیدم و وارد مدرسه شدم، چیزهای جدیدی به چشمم میخورد. رفتارم کمی عوض شده بود، دیدم نسبت به دنیا تغییر میکرد و زمان اونقدری گذشت که هزارها اتفاقات ریز و درشت رو به چشمم دیدم. از دست دادن‌ها، غم و غصه، خوشحالی، تجربه کردن، دعواها، قهر و آشتی‌ها و لحظه‌های زندگی تلخ و شیرین.
بزرگ شدن واقعا عجیبه، یا بهتون حس خوبی میده یا حس بد. بستگی داره که کدوم حس رو نسبت به این بزرگ شدن دارین. برای من ترکیبی از این دو حس بود. هم حس خوبی داشتم، هم بد. من هیچوقت آمادگی این چالش‌های سخت زندگی رو نداشتم. من برای سختی‌های زندگی و غم و غصه‌های زیاد، زیادی جوونم. من برای جنگیدن در زندگی آمادگیش رو نداشتم و همه این‌ها، نشون میده که چقدر قدر اون روزهای خوبی که داشتم رو ندونستم و بیشتر دلتنگ روزهای کودکی خودم شدم.
هر دفعه به گذشته نگاه میکنم، با خودم میگم: "یعنی دیگه این‌ها تموم شدن؟ دیگه قرار نیست مثل قبلا دوباره تجربه‌اشون کنیم؟" حس سختیه، دلتنگی و قبول نکردن برای این که هیچی قرار نیست مثل سابق باشه... خوراکی‌های مختلفی که تو بچگی میخوردم، لباس‌های کوچیک که تو کودکی من، اندازه من بودن، گوش کردن به آهنگ‌های اون زمان که حالت خز بودن و احمق بودن داشتن ولی ما لذت میبردیم و دیدن انیمیشن‌های ایرانی و خارجی و حتی برنامه‌های کودک تو تلویزیون که الان برای من حکم نوستالژی رو داره و خیلی چیزهای دیگه.
من قبلا واقعا نمیدونستم که برای چی به دنیا اومدم و زندگی چی هست اما حالا که پام رو به این دوران جوونی گذاشتم، متوجه شدم که من به دنیا اومدم که تجربه کنم، ببینم، بشنوم، از یه چیزهای لذت ببرم، رها و آزاد باشم، مثل هر آدمی که میخوان رها باشن، آزاد باشن تا آرامش به سمتشون بیاد. من به دنیا اومدم تا ببینم زندگی چجوریه، زندگی‌ای که هزاران معنی داره. درست مثل کلمه "عشق" که معنی اصلی و ثابت خودش رو نداره و این کلمه رو باید سپرد به تجربه‌های هممون تا بهشون معنی بدیم. زندگی از نظر بد نیست، میشه تجربه کرد، میشه ازش درس گرفت.
پارسال فکر میکردم که حالا این سحر خوشحال قرار نیست برگرده، حتی امسالم همچی فکری رو میکردم. ولی الان میبینم که اینطوری نیست، یه روزهایی ممکنه اون روی خوشحالی و امیدواری من برمیگرده. ممکنه تو دوره‌ای باشیم که گیر کرده باشیم توی سختی‌ها و اتفاقات طاقت‌فرسا و نتونیم امیدوار بشیم. مثل این میمونه که پاهامون تو گل گیر کرده و رها شدن ازش سخته. اما یه روزی میرسه اون نور به سمتمون میاد و نجات پیدا میکنیم.
من قبلا میگفتم: "اوه تولدمه؟ ای بابا پیر شدم که." اما این دفعه فکر نکنم الانم به خودم بگم که دارم پیر میشم. پیر برای زمانیه که تمام وجودم پر از چین و چروک بشه و نصف جونم ضعیف بشه، ولی میدونم اگه پیر هم بشم، قرار نیست قلب من پیر بشه.(البته امیدوارم قلبم پیر نشه) و حالا من بیست سالم شده و من هنوزم برای تجربه کردن و درس گرفتن از هر چیزی، آماده‌ام. بیست سالگی برای من عجبیه و نمیدونم قراره چجوری باشه اما حالا وقتشه که این سن رو تجربه کنم و از پس هر چیزی بر بیام.
امروز شونزده آذر ۱۴۰۲ هستش و من وارد بیست سالگی خودم شدم. امیدوارم همیشه بخندم و بازم تجربه‌های مختلفی داشته باشم. تولدم مبارک.♡
#من_نوشته • ۱۴۰۲.۰۹.۱۶
It's new, the shape of your body, It's blue, the feeling I've got, And It's a cruel summer
•••—•••
تابستون جالبی نداشتم، مزخرف خالص بود. جوری که واقعا نمیتونستم تحملش کنم اما خوشحالم تموم شده. این که دیر این پست ماهانه تابستون رو میذارم به خاطر اینه که نوشتن اون روزها و یادآوریشون برای من دردناک و سخت بود. اگه دوست داشتین، بخونینش.♡
صدای چارلز بلند شد و گفت: "خواهرزاده‌امون، لیدالوئیس، امشب این جاست و میخواد براتون بخونه." بعد نشست و لیدالوئیس با لباس زردش آمد و کنار پیانوی دایی‌اش رفت. جمعیت او را تشویق کرد، اما خیلی معمولی. لیدالوئیس کنار میز رادفورد و پگی آمد و دستش را کنار گوش رادفورد گرفت و پرسید: "هیچکی این دور و بر خوب نیست؟" هر دو جواب دادند: "آره!"
لیدالوئیس همان را خواند و تمام مدت توی کافه راه میرفت. پگی وقتی رادفورد از او پرسید: "چی شده؟" به شدت زد زیر گریه و صدای هق هقش بلند شد و بریده بریده گفت: "نمیدونم."
رادفورد یک دفعه به او گفت: "خیلی دوستت دارم، پگی!" که صدای گریه‌ی بچه را آن قدر بالا برد که رادفورد مجبور شد او را برگرداند خانه‌شان.
کتاب "دختری که میشناختم" با هفت داستان کوتاه دیگر - جی. دی. سلینجر
دیشب، روز هفدهم آبان، جز بدترین شبی بود که گذروندم. اون شب حس کردم که هم کسی رو دارم از دست میدم و هم جونم رو از دست میدم. شوکه شدن، کاری کرد که گلوم درد بگیره(از شدت جیغی که زدم.) و حتی تمام انرژی‌ام رو از دست دادم. امروز هم جوری این چند ساعت اول رو میگذروندم که انگار جسمم زنده بود اما روحم از شدت درد در خال مردن بود.
ذهنم مدام درگیر بود، اما بدتر از شب‌های دیگه بود. گاهی‌وقت‌ها شب که میشد، مغزم شروع به درگیری با فکرهام میکرد. این دفعه واقعا بدتر بود. مدام به "از دست دادن" فکر میکردم و این فکر آزارم میداد. اما بعد از اون، به این فکر کردم که اون که اینجاست، حالش خوبه، فقط باید مراقب باشه. بعد خودم رو مشغول خوندن کتاب "دختری که میشناختم" کردم و وقتی به قسمتی رسیدم که رادفورد به پگی گفت: "دوستت دارم." و گریه‌های پگی شدیدتر شد، همون‌لحظه یاد خودم افتادم و مدام به پگی، زیر لب گفتم: "منم همینطور."
میشه گفت که من کم سراغ گوشی خودم رفتم و حس صحبت نداشتم، چون نمیخواستم یه دوستام انرژی بدم؛ البته این که گوشیم خودش مشکل داره، بی‌تاثیر نبود. به هر حال امشب نزدیک دوازده شبه و روز جدید میرسه. من حالم بهتره اما باید این غم همین الان بره، جون دیگه نمیخوام فردا کم بیارم. واقعا میگم. به هر حال همین که دووم اوردم خیلی بهتره.
#من_نوشته ۱۴۰۲.۰۸.۱۸
پ.ن: این متن رو همین امشب توی دفترم نوشتم و تصمیم گرفتم همین‌ها رو توی وبلاگم بذارمش.
یه وقت‌ها حس میکنم دارم از هر چیزی که هست دارم دور میشم. یه مدتیه درست و حسابی نقاشی نکشیدم، کم مینویسیم و اصلا تو وبلاگ هیچ پستی نمیذارم، مدام احساس میکنم بین بچه‌ها کم حرف میزنم بهشون و حتی حس میکنم دارم تظاهر میکنم به این که حالم خوبه، اما اینطوری نیست. نمیدونم احساس میکنم زندگیم جوری شده که فقط دارم کار خونه انجام میدم و هیچ حس خاصی ندارم، فقط دارم به خانواده‌ام کمک میکنم. همش با خودم میگم که "چی تو زندگی من کم داره؟" متوجه شدم اون خوشحالی و حس آرامش و راحتیه که کم دارمش و بی‌خودی این خوشحالیم رو آخر سر تبدیل به یه اتفاق بد میکنم.
به هر حال، من نمیخوام دیگه تنها بمونم، دیگه نمیخوام این حس تنهایی که تا الان خبر نداشتم، ادامه پیدا کنه. شاید دیگه نتونم مثل قبل باشم اما یه روزی به آدم بهتری تبدیل بشم.
دیگه وقتی هیچی واسه‌ی من باقی نمیمونه، بقیه‌ی چیزهای دیگه برای من اهمیتی نداره. این زندگیه که دارم، هر روز استرس، غم، خشم و گریه و مشکلاتی که روز به روز وجود میان و هیچوقت حل نمیشن. نه نمیتونم فرار کنم، نه نمیتونم بمونم. پس چیکار کنم؟ چیکار کنم؟ چیکار کنم؟ چیکار...
So close, no matter how far
Couldn't be much more from the heart
Forever trusting who we are
And nothing else matters
از بچگی من تا الان، این رو حس میکردم که من تو یه چرخه‌ی بی‌پایان و تکراریم. یه چرخه‌ای که مثل الگوریتم پیش میره. جوری که حس میکنم خودمم تحت کنترل همون چرخه‌ام و غیرممکنه اگه بخوام از این چرخه خارج بشم. این چرخه، جوری من رو گیج و خسته‌ام میکنه که حاضرم یه روزی برسه که از این وضع فرار کنم.
اول جنگ و دعواست، جنگ درون خانواده که واقعا برای من یه کابوسه. اگه توش طنز داشت، قرار نبود شیرین باشه، چون دعوا، طعم تلخی به هر چیزی میده. شاید زندگی من، طنز تلخ باشه، طنزی که خنده‌دار و مسخره به نظر برسه، ولی همون طنز، حس واقعیت رو داره. مشکل، مشکل و مشکل، کم کم جمع میشن تو مغز و دل ما و اونقدر پر میشن که دیگه نتونیم تحمل کنیم. منفجر میشیم و وحشی میشیم.
بعدی قهره، قهر طعم دوری رو میده. اولش حس خوبی به آدم دست میده و آرامش اعصاب به دست اورده اما کم کم، فکرهاش ترسناک‌تر میشن که نکنه اتفاقی بیوفته که نشه درست شه. شاید زندگی من، ترسناک باشه، جوری که دلم نمیخواد ببینم و حسش کنم. حس خطرناکیه و ممکنه تو هر سلول بدنم نفوذ کنه.
بعدی آشتیه، میتونه اون آشتی از ته دل باشه، اما ما از روی ترس آشتی میکنیم، مجبوریم تا اتفاق بدتری نیوفته ولی این جالب نیست. مدام با خودم میگم که چی میشه واقعا یه روزی برسه که "واقعا" آشتی کنم؟ یه آشتی واقعی که بشه دل آدم آروم بگیره. شاید زندگی من درام باشه، ساده، معمولی و شاید غم با اندکی حسرت.
بعدی شروع دوباره مسخره بازی. هنوز هیچی نشده، بازی رو شروع میکنن. چپ چپ نگاه کردن، اقدام به برگزاری دعوا بزرگ، تیکه پریدن، ادا در اوردن و حرص خوردن، چیز‌هایین که تحملشون برای من سخته و مدام توهم میزنم که "بوی خوبی نمیاد." یعنی باز دوباره قراره تحت فشار این وضعیت باشم و دوباره این چرخه ادامه داره. شاید زندگی من همین باشه، شاید نه، قرار نیست این باشه. شاید بتونم زندگیم رو بهتر کنم اما چجوری؟ این سوالیه که جوابش رو پیدا نکردم.
میدونی زندگی از هم پاشیده چه حسی داره؟ حسی فراتر از افتضاح بودن. حس افتضاح و حال بهم زن که مدام توی ذهنم مرور خاطرات میکنم و با خودم میگم: "این‌ها همش یه خواب بود؟" معلومه که همش یه خواب بود! میدونی اعتماد نکردن به یکی که بهش وابسته بودی چه حسی داره؟ تابلوئه! حس وحشتناکیه و این باعث میشه دیگه نخوام واقعا به کسی اعتمادی کنم، خیلی جالبه، نه؟
تموم شد، من نابود شدم به معنای واقعی، ولی این پایان، برای من میتونه شروع بهتری باشه، مگه نه؟
