از یه جایی به بعد، زندگیم جوری شد که مجبور شدم با دردهام زندگی کنم. از یه جایی به بعد، زندگیم جوری شد که باید قبول کنم که چه چیزهایی رو از دست میدم. الان ساعت دوازده شبه. این در حالیه که همه به سمت خواب میرن و من به ماه نگاه میکنم. یه سال گذشت و هنوز اون درد رو روی قلبم حس میکنم.
من خیلی دلتنگم، خیلی زیاد...
پ.ن: دپارتمان شاعران زجر کشیده، روز جمعه قراره بیاد.
کوچولوی تنهای من، دنیا هنوزم کثیف و بی‌رحمه. این بارهاست که برای من ثابت میشه. احساس میکنم به ته خط رسیدم، جوری که نمیتونی کاری کنی. مشکلات ممکنه دست و پاهات رو بگیرن تا نتونی حرکتی کنی و مجبوری براشون نگران باشی و از دلشورگی بمیری. ممکنه همون مشکلات مانع راهت باشن که انرژی ادامه دادنت رو از دست بدی. اینی که گفتم، فقط یه بخشی از ته خط رسیدنه.
اعتماد کردن بارها و بارها برای من سخت میشه، جوری که یهویی یکی از چشمم بیوفته و دیگه نتونم مثل سابق، باهاش رفتار خوبی داشته باشم. آدم چیزی رو میبینه که تا آخر عمرش، یادش میمونه. این یه عذاب وحشتناکیه که نفس آدم بند میاد.
کوچولوی تنهای من، همه اختلاف نظر دارن، همه مشکل دارن، همه نمیتونن حلش کنن و این باعث میشه که راه‌هاشون به بن‌بست بکشه. هر چیزی که بگیم، یه چیز دیگه میشنون. بعضی‌ها نمیخوان قبول کنن که اشتباه کردن، و میخوان کاری کنن که بگن که ما اشتباه کردیم، در صورتی که ما قربانی هستیم، نه مقصر. گاهی اوقات این بحث کردن‌ها، نتیجه بهتری ندارن که هیچ، باعث میشه که بعد از بحث، تبدیل بشن به دشمن هم دیگه. چرا؟ نمیدونم، شاید نمیخوان حقیقت رو قبول کنن. حقیقت همیشه تلخ هست، پس باید بچشنش و حسش کنن تا بفهمن حقیقت، چیزیه که واقعا ثابت شده و شاهد حقیقت، چشم‌های ماهاست. ولی خب، اون‌ها هیچوقت اعتمادی به چشم‌هامون ندارن. چرا؟ چون که متوجه این نمیشن که چشم‌ها، تنها چیزین که راست میگن. هیچوقت دروغ نمیگن، یه راست همه‌چی رو لو میدن.
کوچولوی تنهای من، به نظرت فرار کردن از این هیاهو، کار درستیه؟ فکر میکنن که فرار کردن اصلا چیزی رو درست نمیکنه. منم همین رو قبول دارم. ولی آدم وقتی به ته خط برسه و راهی نداره که بتونه زندگیش رو درست کنه، باید فرار کنه، فرار کنه تا رها شه، تا بتونه به شیوه‌ی بهتری زندگیش رو درست کنه. من نمیتونم فرار کنم، از این خونه، از این خانواده، از این زندگی ولی ای کاش بتونم فرار کنم. چون دیگه کم کم از این وضعیت میمیرم.
هر دفعه که حالم برای یه مدتی خوب میشه و کارهام رو انجام بدم، بازم این وسط مشکلی پیش میاد که تا ماه‌ها حالم بد بشه و برنامه‌‌هام بهم بریزه. دیگه واقعا بسه، دیگه واقعا بسه. بسه. بسه. بسه!
#من_نوشته
کافیه، کافیه! تو الان یه راه خوب پیدا کردی، هدف خوب پیدا کردی، پس برای چی نگرانی؟ نگرانی شکست بخوری؟ تو هزار بار شکست خوردی، ولی بدون که یه روزی برنده‌ی این راهت میشی. پس بیدار شو، منِ عزیزم.
#من_نوشته
پ.ن: خیلی وقت بود پست نذاشتم. چند شب پیش قبل از خواب متوجه شدم که هدف دارم، در واقع دوتا هدف دارم. قرار نیست درموردشون بگم، تا وقتی که انجامشون دادم، اونوقت میتونم بگمشون و من بابت این هدف‌هام خوشحالم. این باعث میشه بازم بتونم هدف‌های بیشتری رو دنبال کنم، همه رو جمع کنم تا به هدف اصلی خودم، یعنی زندگی مدنظرم برسم.
پ.ن۲: احتمالا یه پست برای معرفی سریال / فیلم بذارم. پس منتظرش باشین.♡
یه روز بارونی دیگه، یه روز بدون تو. هر روز و هر شب اسمت رو صدا میزنم به امید این که صدام رو بشنوی. اما چه فایده، وقتی تو خیلی وقته از این خونه‌ای که برای من واقعا "خونه" بود، رفتی. این خونه مثل زندونی شده که هر لحظه احساس خفگی میکنم. جوری که یکی گلوی من رو سفت گرفته تا نتونم نفس بکشم. از یک طرف، من تمام سعیم رو میکنم تا خاطراتی که با تو داشتم رو تو ذهنم نگه دارم. چون هنوزم امید این رو دارم که تو برگردی، با این که زندگیم داره از هم میپاشه.
I cry out your name, But every time, three, two, one, you're gone. I spend my night, Trying to hold onto fleeting memories.
هوای بارونی هر لحظه بدتر میشه. جوری که ممکنه غرق در خاطرات بارون باشم. هر لحظه ممکنه حس مرگ بهم دست بده. من فقط دلم میخواد یه بار تو رو ببینمت. با چشم‌های خودم ببینمت. حاضرم دنیا رو بهم بریزم و به آتیش بکشم تا تو رو پیدا کنم.
Ready to die, ready to die, just once, I want to see you, this longing heart, It's poured on stained paper, ready to die
زمان وقتی متوقف میشه که من تو رو فراموش نکردم و برای تو امید دارم، با اشک‌هایی که میریزم و تو دل طوفان بارون ایستادم. احساس میکنم دارم دیوونه میشم. من همیشه دیوونه بودم و این دیوونگی ناتموم، به خاطر توئه. تویی که نیستی و دنیا درگیر طوفان بارونه، بارونی که تموم نمیشه.
I answer if there is a reason, rain and snow dare to hit me, I lost you now and I know it can't be taken back, At that time, our time was focused on me And I took it for granted, The flower that gazes at the sun asks me, I regret times passed after you left
از یه طرف، این امید من، امید واقعی من نیست. چون یه وقت‌ها فکر میکنم که نمیتونم تو رو دوباره به دست بیارم. من افسوس این رو میخورم که چرا این زمان که باهم بودیم، قدرش رو ندونستم. واقعا برای من سخت‌ترین لحظه‌ای بود که داشتم، شنیدن خداحافظی از ته دلت، قلبم رو شکوند.
No answer for pleas, this one-sided love, Wishing for the storm to stop, But no matter how long I wait, it gets stronger, fiercer, You’re raining on me, Endless rain
اگه زمان این قابلیت رو داشت که بتونم به عقب برگردم، قطعا تو رو انتخاب میکردم. میدونم پایان ما چجوریه، ولی اگه باز یه فرصتی بهم بدن، تو رو انتخاب میکنم، با لبخند از ته دل. تو بارون بی‌پایان منی، روی من میباری تا گریه کنم. پس برگرد. برگرد، قبل از این که طوفان من رو از بین ببره.
#من_نوشته
•••
بازم پست "حس یه آهنگ" دیگه این بار با آهنگ جدید اس‌اف‌ناین به اسم BIBORA که معنیش طوفان بارونه. حتما بهش گوش کنین، مطمئنم خوشتون بیاد و این که امیدوارم از خوندن این متنم لذت برده باشید.♡
کوچولوی تنهای من، قدر خودت و کودک درونت رو بدون. کودک درون یه انسان، همیشه زنده‌ست. مگر این که باید هواش رو داشته باشیم و ازش مراقبت کنیم. من گاهی‌وقت‌ها کودک درون خودم رو فراموش میکنم اما وقتی خوشی کوچیک خودم رو پیدا میکنم، کودک درون من زنده میشه. میبینی؟ ما باید حواسمون به کودک درون ما باشیم، این خوشی‌های کوچیک تاثیر بزرگی دارن.
کوچولوی تنهای من، خودت رو دست کم نگیر، دوباره میگم.
خودت رو دست کم نگیر.♡
#من_نوشته
تصور کنین شما میخواین به یه جای خلوت و خوب مثل یه روستا برین و برای یه مدتی زندگی کنین. یه خونه نسبتا قدیمی و خالی پیدا میکنین و وسایل‌هاتون رو اونجا میذارین. همه‌چی معمولی پیش میره تا این که متوجه یه چیزهای عجیب و جالبی میشین. موجودات ریز سیاه رنگ تو خونه‌اتون پنهون شده و هیچکسی جز شما اون رو نمیبینه. حتی متوجه میشید که یه همسایه دارین. این همسایه تو جایی زندگی میکنه که شما کشفش میکنین، تو یه درخت بزرگ و غول‌پیکر که هیچکس از داخل اون خبر نداره. اون همسایه، یه موجود دوست داشتنی خاکستری رنگه که قلب مهربونی داره. اسم اون توتورو هست و قطعا با دیدن نیشخند شیرینش، لبخند میزنین.
به این فکر کنین که اگه واقعا همسایه‌ی شما توتورو وجود داشت، چه حسی داشتین؟ باهاش چیکار میکردین؟
Rain tumbles down, the bus is late. Suddenly, a furry wet giant is by your side! Don't be afraid, just open wide! Your umbrella for him, watch him play in the rain! Now begins a new adventure for you!
Who leaves the seeds, For you to find? Follow them and you will see, a treasure there. Then plant the seeds, and help them grow! It may seem the like a dream, things are not what they seem.
And you'll be with To-to-ro, Totoro! To-to-ro, Totoro! Living in the forest trees, for such a very, very long time!
There you'll be with To-to-ro, Totoro! To-to-ro, Totoro! You only see him when your very young, a magical adventure for you! It's magic for you.
این انیمه رو به پیشنهاد بنگچان استری کیدز که تصمیم گرفت یه مووی دیت برگزار کنه دیدمش. دقیقا تو روز بیستم مهر. حقیقتا خیلی بامزه و دوست داشتنی بود. هر چند من دیدم که میگفتن داستان خاصی نداشت، ولی به نظر من که داشت. دوتا دختر دوست داشتنی همسایه‌ای داشتن که فقط خودشون میتونستن ببیننش. این رویایی شیرینی بود برای این بچه‌ها. خیلی خوشحال شدم که دیدمش چون خیلی ناز بود. دلم توتورو میخواد. :(
کوچولوی تنهای من، بزرگ‌ترین درس زندگی اینه: تنهایی.
تنهایی خوبه، اما احساس تنهایی ما رو آزار میده. ولی وقتی میبینیم که فقط خودمون هستیم، میفهمیم که تا آخر راه تنها بمونیم. گاهی باید تنهایی رو پذیرفت. باید تحملش کنیم، چون آدم‌هایی که دوستشون داریم ازمون دورن و فقط با حرف‌های باارزششون، بهمون کمک میکنن تا خودمون تنهایی این راه رو طی کنیم. پس کوچولوی من، متاسفم که باید این تنهایی رو تحمل کنی. بیا این تنهایی رو بغل کنیم، باشه؟
#من_نوشته
حقیقتا ما روزهایی رو گذروندیم که فقط خودمون میتونیم حسش کنیم و درکش کنیم. روزهای بدی داشتیم، همیشه به یه بن‌بستی می‌خوردیم و همدیگه رو اذیت میکردیم. ولی روزهای خوبی هم داشتیم. اون روزهایی که وقتی غروب میشد، من و تو با هندزفری به آهنگ‌های موردعلاقه‌امون گوش میکردیم. اون روزهایی که وقتی برگ‌های درخت نارنجی و خشک میشن و رها میشن، روی اون برگ‌ها راه میرفتیم تا صدای خش‌خشش رو بشنویم. اون روزهایی که همیشه از همدیگه عکس میگرفتیم.
من حالا روزهایی رو میگذرونم که بدون تو به اون آهنگ‌های موردعلاقه‌امون گوش میکنم، جوری که روزهای بدم رو کنار میذارم. روی برگ‌های خشک و نارنجی رنگ راه میرم و از جاهای مختلف و حتی از جای خالی تو عکس میگیرم. از کسی میشنوم که روز تولد تو فرا رسیده. من بابت همه‌چیز ازت عذرخواهی میکنم. میدونم که همه‌چی به جایی رسید که نمیخوای من رو ببینی، ولی امیدوارم صدای من رو بشنوی. #من_نوشته
•••
یه پست دیگه از حس یه آهنگ. به شدت این آهنگ هی‌یونگ رو دوست دارم. بهش گوش کنین و لذت ببرین.♡
I'm sorry to him, but Happy birthday to you, You being with someone else, Makes me a little sad today.
“People have their time stamps on how long you should know someone before earning the right to say it, but I wouldn’t lie to you no matter how little time we have. People waste time and wait for the right moment and we don’t have that luxury. If we had our entire lives ahead of us I bet you’d get tired of me telling you how much I love you because I’m positive that’s the path we were heading on. But because we’re about to die, I want to say it as many times as I want—I love you, I love you, I love you, I love you.”
They both die at the end —
متیو و روفوس کسایی بودن که فقط یه روز فرصت زندگی کردن داشتن. اون‌ها از طریق یه برنامه همدیگه رو پیدا کردن. زندگی روفوس مثل پست‌های اینستاگرامش سیاه و سفید بودن، جوری که واقعا زندگی اون تلخ بود. هر چند که اون دوستانی داشت که برای اون مثل خانواده بود. اما متیو برای روفوس مثل نوری توی زندگی سیاه و سفیدش بود. با اومدنش توی زندگی روفوس، تو روز آخرشون رنگی شده بود. میتو برای روفوس یه امید بود، یه حس تازه‌ای بود. اون‌ها فقط یه روز فرصت داشتن که باهم لحظه‌های مختلفی رو بسازن. این داستان، از زندگی، مرگ و احساسات رو میگه، حتی دو دوستی که حس بینشون فراتر از دوستی بود.
#من_نوشته / از یازده دسامبر ساعت دوازده شب، تا دوازده دسامبر ساعت یک و چهل و دو دقیقه.
•••
همونطور که میدونین تازگی‌ها کتاب "هر دو درنهایت میمیرند" اونم نسخه اصلی (انگلیسی) رو خوندم. دلیل این که اصلش رو خوندم این بود که نسخه ترجمه فارسی سانسور داشت و من نمیخواستم وقتم رو سر این سانسور داشتنش بکنم. واسه همین اصلی رو خوندم و صد برابر لذت بردم و خیلی تحت تاثیرش قرار گرفتم. حقیقتا قلبم سرش شکست و این نشون میده که نویسنده چیکاری با من کرده. اگه تاحالا نخوندینش، حتما حتما پیشنهاد میکنم بخونینش.♡
پ.ن: از این به بعد سعی میکنم کتاب‌هایی که خوندم رو پست میکنم.
پ.ن۲: من فرداش که کتاب رو تموم کردم، دوباره یه درگیری ایجاد شد و من فروپاشی روانی قرار گرفتم و تا الان حالم جوریه که انگار رفتم سرجای اول، یعنی به زمان تابستون نحس امسال برگشتم. ولی فعلا دارم سعی میکنم بهتر بشم. من خوب میشم. چه دروغ مسخره‌ای.
بچه که بودم، کوچیک بودم و دستم به یه چیزهایی نمیرسید. به آدم بزرگ‌ها نگاه میکردم که چقدر قدشون بلنده، چقدر ظاهر عجیبی دارن. چاق، لاغر، پیر یا جوون، همه‌جوره متفاوت و جورواجور بودن. من آدم کنجکاوی بودم، انگار که به دنیا اومده بودم تا درمورد هر چیزی کنجکاو بشم. میخواستم بدونم که دنیا چجوریه، من چه کارهایی میتونم انجام بدم، آدم‌ها چجورین و چی خوبه و چی بده.
اکثر ماها که بچه بودیم، ما این آرزو رو داشتیم که بزرگ بشیم، قدمون بلند شه و ظاهرمون تغییر کنه و همین آرزو، برای هر کسی تبدیل به یه پشیمونی بزرگ شد. چون خیلی‌هامون از زندگی و این دنیا نمیدونستیم و همین دونستنش باعث شده بود وارد چالش‌های مختلفی بشیم و چیزهایی رو با چشم خودمون ببینیم که انتظارش رو نداشتیم. من همین اوایلش یه مقدار پشیمون بودم که چرا باید همچی آرزویی میکردم و منتظرش بودم که بزرگ بشم. من هنوزم هستم، اما یه مدتی متوجه شدم که این بزرگ شدن‌ها، هر چقدر دردناک و سخت باشه، باز یه چیزهایی رو یاد میگیریم.
من وقتی به سن نوجوونی رسیدم و وارد مدرسه شدم، چیزهای جدیدی به چشمم میخورد. رفتارم کمی عوض شده بود، دیدم نسبت به دنیا تغییر میکرد و زمان اونقدری گذشت که هزارها اتفاقات ریز و درشت رو به چشمم دیدم. از دست دادن‌ها، غم و غصه، خوشحالی، تجربه کردن، دعواها، قهر و آشتی‌ها و لحظه‌های زندگی تلخ و شیرین.
بزرگ شدن واقعا عجیبه، یا بهتون حس خوبی میده یا حس بد. بستگی داره که کدوم حس رو نسبت به این بزرگ شدن دارین. برای من ترکیبی از این دو حس بود. هم حس خوبی داشتم، هم بد. من هیچوقت آمادگی این چالش‌های سخت زندگی رو نداشتم. من برای سختی‌های زندگی و غم و غصه‌های زیاد، زیادی جوونم. من برای جنگیدن در زندگی آمادگیش رو نداشتم و همه این‌ها، نشون میده که چقدر قدر اون روزهای خوبی که داشتم رو ندونستم و بیشتر دلتنگ روزهای کودکی خودم شدم.
هر دفعه به گذشته نگاه میکنم، با خودم میگم: "یعنی دیگه این‌ها تموم شدن؟ دیگه قرار نیست مثل قبلا دوباره تجربه‌اشون کنیم؟" حس سختیه، دلتنگی و قبول نکردن برای این که هیچی قرار نیست مثل سابق باشه... خوراکی‌های مختلفی که تو بچگی میخوردم، لباس‌های کوچیک که تو کودکی من، اندازه من بودن، گوش کردن به آهنگ‌های اون زمان که حالت خز بودن و احمق بودن داشتن ولی ما لذت میبردیم و دیدن انیمیشن‌های ایرانی و خارجی و حتی برنامه‌های کودک تو تلویزیون که الان برای من حکم نوستالژی رو داره و خیلی چیزهای دیگه.
من قبلا واقعا نمیدونستم که برای چی به دنیا اومدم و زندگی چی هست اما حالا که پام رو به این دوران جوونی گذاشتم، متوجه شدم که من به دنیا اومدم که تجربه کنم، ببینم، بشنوم، از یه چیزهای لذت ببرم، رها و آزاد باشم، مثل هر آدمی که میخوان رها باشن، آزاد باشن تا آرامش به سمتشون بیاد. من به دنیا اومدم تا ببینم زندگی چجوریه، زندگی‌ای که هزاران معنی داره. درست مثل کلمه "عشق" که معنی اصلی و ثابت خودش رو نداره و این کلمه رو باید سپرد به تجربه‌های هممون تا بهشون معنی بدیم. زندگی از نظر بد نیست، میشه تجربه کرد، میشه ازش درس گرفت.
پارسال فکر میکردم که حالا این سحر خوشحال قرار نیست برگرده، حتی امسالم همچی فکری رو میکردم. ولی الان میبینم که اینطوری نیست، یه روزهایی ممکنه اون روی خوشحالی و امیدواری من برمیگرده. ممکنه تو دوره‌ای باشیم که گیر کرده باشیم توی سختی‌ها و اتفاقات طاقت‌فرسا و نتونیم امیدوار بشیم. مثل این میمونه که پاهامون تو گل گیر کرده و رها شدن ازش سخته. اما یه روزی میرسه اون نور به سمتمون میاد و نجات پیدا میکنیم.
من قبلا میگفتم: "اوه تولدمه؟ ای بابا پیر شدم که." اما این دفعه فکر نکنم الانم به خودم بگم که دارم پیر میشم. پیر برای زمانیه که تمام وجودم پر از چین و چروک بشه و نصف جونم ضعیف بشه، ولی میدونم اگه پیر هم بشم، قرار نیست قلب من پیر بشه.(البته امیدوارم قلبم پیر نشه) و حالا من بیست سالم شده و من هنوزم برای تجربه کردن و درس گرفتن از هر چیزی، آماده‌ام. بیست سالگی برای من عجبیه و نمیدونم قراره چجوری باشه اما حالا وقتشه که این سن رو تجربه کنم و از پس هر چیزی بر بیام.
امروز شونزده آذر ۱۴۰۲ هستش و من وارد بیست سالگی خودم شدم. امیدوارم همیشه بخندم و بازم تجربه‌های مختلفی داشته باشم. تولدم مبارک.♡
#من_نوشته • ۱۴۰۲.۰۹.۱۶
