Sick days

امروز که بیست و پنجم اردیبهشته، دقیقا هفتمین روزیه که از این مریض شدنم گذشته. هفت روز پیش، حس کردم قراره مریض بشم، یه مریضی وحشتناک که اسمش روشه: "سرماخوردگی". شاید فکر کنین یه سرماخوردگی ساده باشه اما یه چیزی بدتر از اون بود. 

خیلی عجیبه اگه عبارت "مدل مریض شدنم" رو بیان کنم، انگار که مریض شدن، شکل و مدل خودش رو داره ولی خب، آره. مدل مریض شدنم اینطوریه که من مریض نمیشم، مریض نمیشم، مریض نمیشم، وقتی میشم، بدتر از این‌ها میشه. خیلی بد مریض میشم، جوری که خود قرص‌ها رو من اثری نکنن هیچ، تهش ضرر بدی به خاطر عوارضش بهم وارد کنه.

نمیتونستم آهنگ گوش کنم چون مریضی من روز به روز سنگین‌تر و بدتر هم میکرد. هر صدایی که میشنیدم، اعصابم خورد میشد. مدام سرفه میکردم، عطسه میکردم، سوراخ‌های دماغ شیفت به شیفت جلوی راه نفس رو میگرفتن و نفس کشیدن سخت بود. خیلی روزهای سختی گذروندم، البته، بهتره بگم "روزهای سخت‌تر مریضی." چون واقعا این وضعم، به روحیه‌ی من تاثیر میذاشت، جوری که میلی به زندگی کردن نداشتم. 

فکر کن، این همه بلا سرت بیاد و آخرش گریه‌ات بگیره... مریضیم بدتر میشد، گوشیم یه لحظه قاطی کرد و حس کردم قراره به فنا برم، بعد فهمیدم که درست شد ولی این حس بد و ترسی که داشتم، دیوونه‌ام میکرد. آخر گریه‌ام گرفت، زار زار گریه کردم. این گریه‌ها به خاطر خستگی من از دست این وضعیت بود، جوری که دلم میخواست بمیرم... نمیدونم این چندمین باریه که همش درخواست مرگ میکردم، از پارسال تا الان...

روز بعدش با وجود وضع بد جسمی و حتی روحی داشتم، سعی کردم به مادر و پدر بفهمونم که بس کنن و بهم فکر کنن که من مریضم! یه دفعه دعوا نکنن و بهم احترام بذارن تا بیشتر از این عصبانی نشم. از شدت عصبانیتی که داشتم، دست و بالم میلرزید و حاضر بودم همه‌چی رو با خاک یکسان کنم اما نمیخواستم این کار رو کنم، فقط هدفم کنترل کردن بود. حتی گریه‌ام نگرفت، چون کار از گریه کردن گذشته بود.

حالا پدرم، یکی از اقوام خانواده‌اش رو از دست داده و احساس پشیمونی از این که چرا حرف‌های زشت و زننده‌ای به مادرم موقع دعواهاشون زده. حتی احساس شکست و بدی رو توش حس میکنم، جوری وانمود میکنه که شکست نخورده ولی متاسفانه حقیقت به این وانمود کردن‌های پدرم مخالفت میکنه. پدرم عجیبه، پیچیده‌ست، جز این نمیتونم بگم...

اما الان هفت روز، یا بهتره بگم، یه هفته از مریض شدنم گذشته و هنوزم همینطوری موندم اما دارم سبک میشم. تو طی این روزها، باید دوباره و دوباره روحیه‌ی خودم رو به دست بیارم. قدر سلامتیتون رو بدونین. تمام.

۱۴۰۲.۰۲.۲۵

Promise

. ݁𖦹₊ ⊹

سعی میکنم شاد باشم. اگه غمگین شدم اشکالی نداره، دفعه بعد بازم شاد خواهم شد، اونم به خاطر تو. تلاشم رو میکنم تا وقتی برگردی، هدفم رو پیدا کنم و بتونم به یه ورژن بهتری تبدیل شم. یه وقت‌ها که شب‌ها بیدارم، حواسم به ساعتت یعنی ۰۱:۱۴ هست. آهنگت رو همیشه گوش میدم. پس تو نگران چیزی نباش. دوستت دارم و دلم برات تنگ میشه. :")

Days

همه‌چی از نوزده سالگی من شروع شد که سختی‌های بیشتری توی زندگیم اومدن، یا بعضی‌های از سختی‌ها بزرگ و بزرگ‌تر شدن. بی‌هدف‌تر شدم، فشار زیادی رو من بود(البته فشار زیادی رو خانواده‌ی من هم بود)، آسیب دیدم و دید من به امید عوض شد. هیچوقت انتظار این‌ها رو نداشتم که واقعا این اتفاقات افتاد. مدام توهم میزدم که نکنه یه اتفاقی بیوفته، مدام میترسیدم که نکنه تو خونه‌ی ما یه دعوایی راه بندازن، مدام عصبانی میشدم که نکنه قراره همه‌چی بهتر شه. 

قبلا هر صدای ریز و درشتی میشنیدم، اعصابم خورد میشد، حتی وقتی یه کلمه هم حرف میزدن، میخواستم خودم رو به فنا بدم. به معنای واقعی، دیوونه شده بودم. یه دیوونه که خودش رو احمق خطاب میکرد. من سعی کردم بهتر شم و شدم. اما این تغییرات بودن که کاری کردن مثل قبل نشم.

تغییرات بد نیست، اما این تغییراتی که خود به خود اتفاق میوفته، چیزیه که نمیشه جلوش رو گرفت. من بارها کم اوردم، امیدم رو از دست دادم، مدام غرق در غم‌ها بودم و حرص میخورم. نمیخواستم به این زودی‌ها تجربه‌اش کنم اما هزار باره که روحم آسیب میبینه اما هنوزم تو وجودم هست.

حالا این روز‌ها، برای من عجیب سخت میگذرن. روز‌هایی که تظاهر میکنم که همه‌چی بهتره، مدام ذهنم شلوغ میشه و به خودم میگم: "وقتشه مغزم رو خاموش کنم تا دیگه به هیچی فکر نکنم." سعی میکنم بهتر باشم، اما این غمه که برنده‌ست.

بعد از اون اتفاق که یکی از عزیزترین‌ها رو از دست دادم، کار هر شب من شده دیدن ماه، تا به فکرش باشم. با خودم میپرسم که من واقعا یه روزی میتونم طعم خوشحالی واقعی رو بچشم؟ منظورم از واقعی بودنش این نیست که تمام خوشحالی‌هایی که داشتم الکی بودن، اتفاقا اون‌ها هم تو شرایط سختی داشتمشون اما کم کم دارم شکل واقعیشون رو از دست میدم. واسه همینه که نیازمند خوشحالی واقعی هستم که طولانی باشه و چیزی بهم آسیبی نزنه...

حالا نگاهی به عکس‌های بچگیم میکنم و کل خاطرات از جلوی چشمام رد میشن. با خودم میگم "چه روز‌های خوبی داشتم." و دلم برای اون روزها تنگ میشه و این خیلی بده که همه این‌ها، به خاطرات تو ذهنم تبدیل شدن، گذشتن و رفتن و نمیشه به اون روزها برگشت. حالا که میبینم، من خیلی وقته که خودم رو گم کردم...

پ.ن: متاسفانه نصف پست‌هایی که دارم میذارمشون، مثل سابق که پر از حس قشنگی و خوبی داشتن، دیگه نیستن و حالا نمیدونم، این حس‌های بد و تلخی که توی پست‌هام میذارمشون، تا کی ادامه پیدا میکنن؟ تا ابد؟ تا وقتی که دیگه دوران وبلاگ‌نویسی من تموم بشه؟ این قراره سرنوشتم باشه؟...

I can't

♡

دونه ماه من. شب قبل از خواب تو رو دیدم. سعی کردم با گوشی خودم، یه عکسی از تو ثبت کنم و این عکس، خیلی واضح ثبت شدن. تو زیبا شده بودی. من کل روز رو گریه کردم، به خاطر این که باید دوباره طعم دوری رو بچشم. دوباره کم اوردم...

امسال سال سختی واسه‌ی منه، دونه‌ی ماه. اتفاقات بد قدرتمند‌تر از اتفاقات خوبه. انگار که این اتفاقات بده که من رو تکونم میده و بهم آسیب میزنه ولی متاسفانه دارم عادت میکنم. این اصلا خوب نیست.

دونه ماه من، به آسمون گفتم که باید با من گریه کنی، ولی اون حالش خوب بود‌. چرا؟ نمیدونم. به هر حال، کای بهم گفت که فردا لبخند میزنیم، خوب زندگی کنیم و به این چیز‌ها اهمیتی ندیم. شاید ارزشش رو داشته باشه.

ماه قشنگم، میتونم دوباره کم نیارم؟

#من_نوشته

پ.ن: دونه ماه، همون مونبین عزیز منه که تو آسمون میدرخشه.♡

My little lonely – 7

کوچولوی تنهای من، بهم بگو که چجوری باید شاد باشم؟ چجوری خوشحال بمونم؟ به نظرت، شادی یه توهمه؟ توهمی ‌که باعث میشه درد رو فراموش کنی؟ بهم بگو، چون خیلی وقته شادی رو فراموش کردم...

Death

Yesterday, 20 April

They're carvin' my name in the grave again, The flowers are fresh and their faces wet, My body has died, but I'm still alive, Look over your shoulder, I'm back from the dead. Lightin' all your candles to draw me in, Sayin' all the same things, I'm gone this time, Your words mean nothin', so take 'em back, And meet me here across the plane, The other side, I'm not far

 Music : melanie martinez – DEATH