My little lonely – 5

کوچولوی تنهای من، امیدوارم حالت جوری باشه که حس کنی زنده‌ای. من خوشبختانه یا بدبختانه زنده‌ام، با دود سیگار، با هوای کثافت آلوده، با حرف‌های زننده، با روح‌های مرده و با این زندگی زشت، زنده‌ام. هیچوقت سرزنش نکن که چرا تا الان زندگی نکردی. هیچوقت حس بدی نداشته باش، نه به خودت، نه به کارهات. روزها هنوزم سخت و بد هستن. ما با دلیل‌های بدی از صبح بیدار میشیم. هر روز چیز‌هایی میشنویم که باعث میشه شعله خشممون بزرگ‌تر میشه‌. هیچ احساسی جز خشم، در کار نیست. هر چقدر جونمون بره، باز این خشمه که زنده‌تر میشه. تو زنده بمون، بعد از زمستون، بهار میاد.

میدونم که دلتنگ روزهای خوبی، دلتنگ چیزی هستی که روزت رو بهتر کنی اما نمیتونی کاریش کنی. هر چیزی همیشگی نیست، نه روزهای خوب، نه روزهای بد، هر چیزی ابدی نیست، مگر این که این زخم و دردها، میتونن ابدی باشن، چون هرچقدر بگذره، جاشون درد میگیره. پس قبول کن که این زندگی زشت ماست.

#من_نوشته 

I'm happy person but...

من آدم خوشحالیم؛ چشم‌هام میخندن و لبخند روی لبم نمایان میشه، اما هر کسی به این توجه نمیکنه که من "فقط" آدم خوشحالی نیستم.

آدم خوشحالیم، اما کسی نمیدونه که هر شب قبل از خواب، بغض توی گلوم گیر میکنه و اشک‌هام مثل مروارید میریزه. آدم خوشحالیم اما من و چشمام بارها شاهد اتفاقات بدی بودم و تاثیرش روی روحم مونده. آدم خوشحالیم اما خیلی زخم‌های زیادی وجود داره که کسی نمیبینتش، فقط من حسش میکنم. آدم خوشحالیم اما کسی صدای فریادهای من رو نشنیده، فریادی برای درد زندگیم. آدم خوشحالیم اما کسی متوجه نمیشه که وقتی دارم میگم خوبم، یعنی حالم خوب نیست. آدم خوشحالیم اما... تمام این راه رو اومدم تا خوشحالی واقعی رو پیدا کنم و خستگی من، چشمام رو تار میکنه تا راهم رو گم کنم ولی یه روزی ثابت میکنم که تمام غم‌ها، زخم‌ها و دردهام، من رو قوی میکنن تا بتونم به "خوشحالی" برسم.

#من_نوشته 

Miss for living

هر روز، هر شب، دلتنگ زندگی کردن بودم، هستم و خواهم بود. من قدر ندونستم، قدر روزهای خوبی که داشتم، قدر روزهایی که "زندگی" میکردم و قدر خودم رو ندونستم. بهشون فکر میکنم، مرورشون میکنم، بیشتر غمگین‌تر میشن و همینجوری، خاطرات خوشم رو از دست میدم. این زندگی من نیست، زندگی تو هم نیست. این زندگی ما نیست. ما زندگی واقعی میخوایم، از جنس روزهای خوب تا بعدا دلتنگی و درد بکشیم. میشه روزهای خوب برگردن؟ میشه کمتر درد بکشم؟ میشه بیشتر تحمل داشته باشم؟ آیا میشه؟

هر چند که، به هر کسی این سوال رو بپرسم، جواب‌های متفاوتی رو خواهم شنید.

#من_نوشته

My little lonely – 4

— کوچولوی تنهای من، دیشب فهمیدم که تو گریه کردی، دوباره و دوباره گریه کردی و قلبت هی سنگین‌تر میشد. تو مدام عذر خواهی میکردی که نمیتونی مثل قبل باشی، نمیتونی دیگه بخندی، نمیتونی حال هر کسی رو خوب کنی، حتی نمیتونی دیگه حالتو بهتر کنی. دیشب فهمیدم که ترسیدی، میترسی که امیدتو برای همیشه از دست بدی، میترسی که دیگه نتونی بخندی، به قول خودت، ترس‌هایی که داری، از ترس مرگ هم بدتره.

دیشب دیدم آسمون با تو همدرد شد، انقدر غم داشتی که دیگه طاقت نداشت، نشست و گریه کرد. با تو گریه کرد و اشک‌هاش بیشتر شدن. انقدر اشک ریخت که نزدیک بود تبدیل به دریا بشه. مثل اون ضرب المثل که میگه "قطره قطره جمع گردد وانگهی دریا شود." گریه‌هاش تبدیل به خشم شد، خشم خودش و خشم آدم‌های خسته و اشک‌ریزان. تو صداشو شنیدی؟

میدونم. میدونم تو هنوز غم داری، با این که میخوای بخندی. میدونم که درد داری و تحمل نداری، با این که میخوای دوباره دووم بیاری. میدونم که تو خسته شدی، با این که میخوای قوی بمونی. میدونی، نباید عذرخواهی کنی، تو تقصیری نداری، اما این منم که مقصرم. پس متاسفم اگه تنهایی، متاسفم اگه داری درد میکشی، متاسفم که میدونی عدالت تو اینجا و تو این دنیا، از اولشم وجود نداشت، متاسفم که زندگی هیچوقت با تو و با هر کسی خوب نبود. متاسفم اگه تو نتونی جمله "همه‌چی درست میشه" یا "روزهای خوب فرا میرسن" باور کنی‌. این منم که باید بابت همه‌چی متاسف باشم. 

متاسفم...

#من_نوشته 

Twenty six

²⁶— برای این که چیزی رو به دست بیاری، باید بهاش رو بدی. حق همه آدم‌ها، چیزیه که از اول زندگیش نیاز داره، اما بعضی‌ها، همین حق مهم آدم‌ها رو ازشون گرفته میشه، اونم با خشم و بی رحمی. به نظرت، جواب این همه خشم و بی‌رحمی‌ها چیه؟ دقیقا با قدرت بیشتر، خشممون رو تبدیل به مشتی بزرک میکنیم تا سیلی بخورن و درد بکشن تا بفهمن که داریم برای گرفتن حق مهم، یعنی آزادی درد میکشیم. برف‌ها آب میشن و میمیرن اما به رودخونه‌ی اشک‌ها تبدیل میشن. وجودمون خاکستر میشه اما مثل ققنوس، خشم وجودمون شلعه‌ور میشه.

اینو بدون، ما شاید حقمون رو پس بگیریم اما این درده که تا ابد میمونه. #من_نوشته 

Funeral snow is falling in the dead morning, Howling of a stray dog, the creaking of geta clogs, Carrying the weight of fate, I walk with my eyes fixes, Embracing the darkness, only with a Janome-umbrella, I go my own way of life, long ago I've thrown away my tears — meiko kaji

Twenty five

²⁵— هر چیزی که داریم، معنی‌هاشی زیادی داره، مثل زندگی. من حق‌های زیادی داریم برای داشتن نور زندگی و عشق که همین سیاهی‌ها، این‌ها رو از ما گرفتن. من تورو بلندت میکنم، تا بالای آسمون، سالم و بی‌خطر بمونی. رویاها و حسرت‌هامون کنارهم گریه میکنن اما ما آرومشون میکنیم، چون یه روزی میرسه که نور رو پس بگیریم، نوری که میتونه ما رو زنده نگه داره.

نور ما امیده، که زندگی ما رو کامل میکنه. #من_نوشته 

Lift me up, Hold me down, Keep me close, Safe and sound. Burning in a hopeless dream, Hold me when you go to sleep, Keep me in the warmth of your love, When you depart, keep me safe and sound — Rihanna

Twenty four

²⁴— همه به هر نوعی زیبا هستن، طوری که میتونن موهاشون رو باز کنن تا با بادها و خورشید‌ برقصن. همه به هر نوعی زیبا هستن، مثل پروانه‌ها که بال‌هاشون رنگ و شکل متفاوتی دارن. باید پرواز کرد، باید خروشید، مثل اثر پروانه‌ای که به هر قدم کوچیکی، یه اتفاق بزرگ رخ میده. همه زیبا هستیم، همه پروانه‌ایم.

پس مثل یه پروانه پرواز کن. #من_نوشته

Might be a dream, This moment, Dreams, dreams, may come true. You just Fly like a butterfly, Taking me far away, Wings wings. Just like this Fly like a butterfly, Sounds of winds blowing around my ears, Fly like a butterfly, I feel like i could reach it, I better be  around you — LOONA

Fell in love in October, but this month passed me by

یادت میاد؟ اون سال، توی ماه اکتبر عاشق شدیم، در حالی که باد سردی می‌وزید و موهامون با بادها میرقصیدن و دود سیگار رو توی ریه‌هامون به جا گذاشتیم. شب‌ها ستاره‌ها رو می‌دیدیم، در حالی که روی زمین پر از برگ‌های خشکیده‌ی نارنجی رنگ خوابیده بودیم و ستاره‌ها رو می‌شمردیم. میدونی، من عاشق پاییز بودم، عاشق اکتبر بودم چون میخواستم مال من بشی، دنیای من بشی.

حالا چندین سال، اکتبر از من میگذره، تمام اکتبر‌هایی که گذشتن، دیگه مثل اکتبر اون سال نشد، چون چیزی دیگه تکرار نمی‌شه، هرچند که با خوندن نامه‌هات که تو یه جای خصوصی نگه‌اش داشتم، باعث می‌شه برگردم به همون سال، روز‌هایی که میخندیدیم و شاد بودیم. نمیدونم چی شد که دیگه اون هوای سرد اکتبر، تورو سردتر هم کرده و باعث شه کلی نگرانی، ناراحتی، عصبانیت تو وجودمون پر شه. تو سرد شده بودی و من تلخ و هیچوقت خودمو نبخشیدم که همچی رفتاری باهات داشتم. میدونی چیه؟ اکتبری که فکر می‌کردم خوب و زیباست، خوب و زیبا هم نبود، من تو زمان اشتباهی باهات قرار گذاشتم، من در حالی که ستاره‌ها رو می‌شمردم، تو بهم نگاه کردی. به این فکر میکردم، وقتی بهم نگاه کردی، وقتی عاشق شدیم توی اکتبر، وقتی دنیای خودم رو مال خودت کردم، یه اشتباه بود؟

#من_نوشته 

پ.ن: برگرفته از آهنگ we fell in love in October / October passed me by از girl in red 

 

October passed me by

—
By girl in red

Magic Spirit

Last scene

آخرین صحنه؛ چیزی بود که به چشم خودش می‌دید. آخرین صحنه‌ی او، چیزی بود که در عالم رویا و خیال تصور می‌کرد. آخرین صحنه‌ی او، دیدن دار و درخت‌هاست که با باد، می‌رقصن. درخت‌های سبز و زرد، انگار که پاییز خیلی بهش نزدیک‌تره‌. گندم‌ها هم با درخت‌هایی که ازش دورن، با باد میرقصن. خودش چی؟ اون فقط یه تماشاگره، تماشاگر آخرین صحنه از این فضای دلنواز.

#من_نوشته 

پ.ن: این عکس متعلق به آلبوم جدید چن به اسم last scene ئه.♡

Death stars

ستاره‌های آسمون خیلی کم پیدا میشن، چون جایی زندگی میکنم که پر از نور و ماشین و ساختمونه. کم میبینمشون، نورشون خیلی کم واضحه اما میبینمشون. خواهرم بهم میگفت که ما و ستاره‌ها خیلی دوریم، چندین سال نوری. اون طرف، اون ستاره مرده، در حالی که ما ازش فاصله‌های زیادی داریم، درخشش اون ستاره‌ها رو میبینیم. نمیدونم چرا، گفتن این حرفش، دلمو گرفت... در حالی که ستاره‌ها میدرخشن، متوجه این نمیشم که اون‌ها کی ناپدید میشن. داشتم به این فکر میکردم که ستاره بودن و جون دادن چجوریه؟ اون‌ها چجوری منو میبینن؟ بهم میگن "چقدر خوشگله، چشمک میزنه."؟ و ممکنه بدونن که من مرده بودم، در حالی که اون‌ها من رو زنده میبینن؟ جالبه ولی غم‌انگیز هم هست.

وجودم یه بار کم میاره، دوباره امیدوار میشه، بازم کم میاره و دلش مرگ میخواد ولی دوباره امیدوار بشه. این چرخه ادامه داره، تا وقتی که متوجه بشم دارم میمیرم. شاید ستاره‌ها همینن؟ ممکنه ستاره‌ها زندگی سختی داشته باشن، جوری که نتونن به زندگی ادامه بدن و دلشون مرگ میخواد ولی نمیتونن و هی فکر میکنن و فکر میکنن و بیشتر میدرخشن تا این که جونشون بره به سمت ستاره‌های دیگه.

شاید من خیلی فکر‌های غم‌انگیزی میکنم، به هر حال که من تو زندون ذهنم هستم.

#من_نوشته