Eleven years with EXO.

حدود یازده سال پیش، گروهی با متشکل از دوازده نفر، شروع به فعالیت کرد، اونم با ام‌وی ماما که تموم لیریک‌هاش حقیقت میبارید. این گروه خیلی سختی زیادی کشید. شاید گفتنش راحته اما پشت این حرف، هزاران داستان داره.

من حدود هفت سال پیش، با این گروه آشنا شدم، بدون این که کسی واسه‌ی من معرفی کنه. آشنایی من به این گروه، از کنجکاویی من به همکلاسی‌هام که فن این گروه بودن، شروع شده بود. من تحقیق کردم و باهاشون آشنا شدم، آهنگ‌هاشون رو گوش کردم، حتی روحم از وجود یوتیوبم خبر نداشت که باید از اونجا ام‌ویشون رو میدیدم(😭😂) ولی سعی کردم اعضا رو تشخیص بدم و بفهمم که این صداها، از کجا میاد. از بهشت؟ آره.

تو این مدت حرف‌های فن‌ها رو خونده بودم، چیز‌هایی از این گروه میخوندم که واقعا حیرت‌زده‌ام میکرد. از سختی‌هاشون، از موفقیت‌هاشون و از شخصیت‌هاشون میگفتن و این باعث میشد بیشتر بهشون نزدیک بشم.

آره، این گروه اسمش اکسو بود، اونا با وجود هر شرایطی، کنار هم بودن و این نشون میداد که چقدر بهترین و خوبن.

یازده سال گذشت و هنوزم میدرخشن. فرقی نمیکنه، پیر و جوون، عاشق این گروه بودن و هستن و خواهند بود. راستش خوشحالم که باهاشون آشنا شدم، آشنایی من با اکسو، زندگی من رو تغییر داد، خیلی چیز‌ها رو یاد گرفتم و باهاشون خندیدم و گریه کردم. خوشحالم که هنوزم هستن و میدرخشن. چه نه نفر، چه سه نفری که جاشون خالیه اما بازم تو قلب هممون هست.

یازده سالگیت مبارک، اکسوی افسانه‌ای من.🤍

I don't know what to do

گاهی‌وقت‌ها تقصیر خودمه. تقصیر خودمه که حواسم به خودم نیست. با وجود این که حواسم به بقیه هست، ولی حواسم به خودم و زندگیم نیست. روزهام رو به تکراری بودنه و هیچ تلاشی برای بهتر شدن خودم و زندگیم نمیکنم. حتی چیزی که عجیب و مشکل‌سازه، نداشتن یه هدف مشخصه. من با یه عالمه هدف ک ایده ایستادم و هنوزم نمیدونم چیکار کنم.

به آدم‌ها و کارهاشون نگاه میکنن. یه سری کتاب میخونن، کلاس میرن، درس میخونن، نقاشی میکشن یا یه چیزی مینویسن، کار میکنن و خیلی کار‌های دیگه، ولی من فقط دارم به ترس‌هام و فکر‌هام زندگی میکنم و نفس میکشم. این عجیبه.

به هر حال، دارم با خودم میگم که "تو باید یه کاری کنی" باید یه کاری کنم. حداقل برای چیز‌هایی که دوستشون دارم، برای آدم‌هایی که دوستشون دارم(حتی آیدل‌هام)، برای خودم، برای خودم و برای خودم.

گاهی‌وقت‌ها، به آدم‌ها فکر میکنم. به نازی که همیشه برای کار نقاشیش تلاش میکنه، به آبی که همیشه با روحیه‌ی خوبی که داره، میره دانشگاه، به ماهی که برای رسیدن به هدفش خیلی تلاش میکنه، به سارا(که بهش میگم جه‌یون اوما) که عاشق ریاضیه و سختی‌های این رشته واسه‌اش شیرینه، به آلو که میدونم سرش برای درس خوندن تو کنکور شلوغه و حتی در کنارش تو فیکشن نوشتن فعاله، به مائو، کیدو، هانائه و بقیه بچه‌های وبلاگ نویس که اکثرشون دانشگاه/مدرسه میرن. به آیدل‌ها هم همینطور، به اکسو که بی‌صبرانه برای فن میتینگ سالگردشون تمرین میکنن، به اسکیز که با وجود همه کار، باز با وجود انرژی که دارن، خسته نمیشن و به اس‌اف‌ناین که با وجود این که سه‌تا اعضا (اینسونگ، یونگبین و جه‌یون) سربازی هستن هنوزم قلبشون باهم یکیه.

نمیدونم چیکار کنم اما باید یه کاری کنم. نباید بیشتر ناامید شم، نباید زودی تسلیم شم، نباید... باید خودم باشم، خودم.

Mehr, aban, azar, dey, bahman and asfand.

. ݁𖦹₊ ⊹

قبل از هر چیزی، من همیشه هر ماه، خلاصه روزهایی که تو این ماه میگذروندم رو مینوشتم، بعد از شهریور که اتفاقات زیادی افتاد، نتونستم برای شش ماه بعد بنویسم. از اونجایی که این سال تموم میشه، یه جمع‌بندی از این شش ماه رو مینویسم که حداقل کل این سالی که نوشتم، پر بشه. ♡

• مهر، آبان و آذر؛ 

روز‌هام خیلی سخت میگذشت، هر روز استرس، ترس، وحشت از هر چیزی. چیزی به اسم امنیت و آرامش وجود نداشت. من با سختی این چیز‌ها رو تحمل میکردم. چانیول تازه برگشته بود، انگار تنها امیدم این مرد بود. البته فقط این نبود، من سعی کردم از هر چیزی دور باشم و با اکسو باشم، اما استرس منو میخورد. من ترس از دست دادن کسی رو داشتم و این ترس شدیدتر شده بود و باعث شد هیچی نگم و فقط به یه چیزی گوش کنم، اونم قصه دو ماهی.

روزها خیلی عجیب میگذشتن، یه روز گریه میکردم و میترسیدم، یه روز میخندیدم و غلت میزدم. یه دیوونه مرده متحرک بودم. یه دعوا بزرگ داشتم، با مردی که دیگه اون رو پدر خودم نمیدونستم. اون برعکس ما بود، مخالف چیزی که میخواستیم بود؛ "آزادی و آرامش". نزدیک بود تبدیل به هیولا بشم، البته مقصر خودش بود که منو اینطوری کنه. گریه کردم و خوابیدم. چقدر تلخ.

گفتم بسه، برو سریال ببین. وقتی شروع به تماشای دادستان بد کردم، با خودم گفتم "چی میشد من مثل جین‌جونگ، میتونستم عدالت رو برقرار کنم؟". من درگیر این بودم که من میتونم بدون امید زندگی کنم؟ بدون امید کسی زنده نیست. این عادت مدرسه رفتنم هنوز تو وجودم مونده بود و این رو مخم بود. دیدن لبخند‌ها واسم دردناک بود، میدونی که؟ خسته بودم، میخواستم قید همه‌چی رو بزنم و میخواستم بمیرم. ولی صداهایی میشنیدم که میگفت "شاید فردا، من برات صبر خواهم کرد." و چیز‌هایی میخوندم که میگفت "اما فکر می‌کنم جوانی همین است. در طول روزهایی که نور کورکننده خورشید این گونه بر سرمان می‌تابد."

یکی میگفت "هیچکس نمیتونه رویای آینده‌ی خودم رو بکشنه." و این آهنگ ویژن دریم‌کچر، از درد و جنگیدن میگفت. من نمیخوام بیشتر آسیب ببینم. ولی یه چیزی یاد گفتم، وقتی غمگین میشیم، عاقل‌تر میشیم، این رو از یکی شنیدم. حس آزادی قشنگه، انگار که یه بار از دوشت برداشته میشه. با خودم میگفتم چی میشد که تو آهنگ I Don't even mind جونگده غرق میشدم و ازش خارج نمیشدم؟

میدونی، "هر قدم کوچیکی، تاثیر بزرگ داره." بارها گریه کردم، خندیدم و دلتنگی کشیدم و این زندگی من بود. نوزده سالم شد و باورم نمیشد. بزرگ شدن ترسناکه، نه؟ ولی قرار نیست از خودم دور بشم. به هر حال، وقتی برف رو بعد از مدت‌ها دیدم، فهمیدم که زمستون از راه میرسه.

• دی، بهمن و اسفند؛

سعی کردم همه‌چی به خوبی بگذره. کامبک اس‌اف‌ناین میزان هیجانیمو بالاتر میبرد. شروع کردم به فیکشن نوشتن و منتشر کردن پارت‌هاش. مدام برف میومد و من خوشحال‌ترین آدم دنیا میشدم. حداقلش باید خوشحالی میکردم تا یادم نره خوشحالی یعنی چی. حتی لایوهای جه‌یون منو خوشحالم میکرد. خندیدن به کای که سرش به میله خورد و کل اعضا از خنده جر خوردن، تمومی نداشت.

بکهیوت اون موقع از سربازی برگشت و من خیلی دلتنگش بودم. هر وقت صدای خنده‌هاش رو میشنیدم، لبخند میزدم. نقاشی میکشیدم تا یادم نره من چه چیز‌هایی رو داشتم. با آب‌رنگ رنگ میکردم و با روان‌نویس خط‌ها رو پررنگ میکردم. حتی یه فیکشن خوندم که خیلی بهم چسبید(جکیل بای حانیه) و حتی چندتا سریال دیدم. به هر حال life goes on. 

داشتن کادو از طرف کسی که ساعت‌ها دوره، خیلی ارزشمنده. یه تابلو نقاشی کیوت که نازی واسم کشیده بود، از قشنگ‌ترین بخش این سال بود. منم به عنوان جبران و نزدیک‌های تولدش، نقاشی کشیدم و نامه نوشتم و یه کیف گوشی که مامانم درست کرد رو براش فرستادم تا بدونه چقدر این دختر، میتونه دوست داشتی و گودو باشه.

دوباره بازم دعوا شد و من انقدر کنترلمو از دست دادم که با خودم میگفتم "ای کاش گور خودمو گم کنم و از آدم‌ها دور بشم." اما بازم گذشت. حالا دارم درخت‌هایی رو میبینم که برگ‌هاش سبزشون در حال رشده، بارون شدیدی میباره، هوا بهاری میشه و این یه پیام داره؛ این که بهار میاد و من باید نو بشم و تغییر کنم.

#من_نوشته 

•••

قراره چالش یازده لبخند که آلوی قشنگم رفته هم اینجا بذارم، به هر حال یه ربطی دارن دیگه. :>

• یازده لبخند در سال ۱۴۰۱؛

1. تموم شدن مدرسه، امتحانات و درس‌ها برای همیشه.
2. دیپلم گرفتن.
3. بازگشت چانیول و بکهیون از سربازی.
4. خوندن فیکشن‌ها / وانشات‌ها (از آلو، حانیه و...)
5. تجربه نقاشی با آب‌رنگ.
6. این که فهمیدم آزادی چه حس قشنگی داره.
7. روز تولدم و کادوی تولدم از طرف نازی و تولد نازی با کادوهایی که براش آماده کردم.
8. نوشتن فیکشنم و منتشر کردنش.
9. کامبک‌ آیدل‌هام و اینتراکشن‌های مختلف(از جمله کای و یوته‌یانگ)
10. یه ویس چت تو تلگرام بعد از مدت‌ها.
11. این که متوجه شدم که من پتانسیل این رو دارم که تو هر کاری خوب و بهتر باشم.

امیدوارم تو این چند روز باقی مونده، خوب بگذرونین و آماده برای سال جدید داشنه باشین. دوستتون دارم و قول میدم یه کم فعالیت کنم تو اینجا. ببخشید که که کم پیدام تو این محیط.ㅠㅠ♡ 

I miss me

وقتی صبح‌‌ها بیدار میشم، میبینم آسمون آبی و تمیزه، باد میوزه و خورشید همه‌جا رو روشن کرده و این منو یاد بچگیم میندازه. دوران بچگی من شیرین‌ترین دوران عمرم بود. اون موقع اصلا دغدغه‌ی خاصی نداشتم، فقط دغدغه‌ام این بود که کی قدم بلند میشه.

روزی که بچه بودم، از خواب بیدار میشدم و میدیدم بابام جلو تلوزیون نشسته و داره روزنامه میخونه، توی تلوزیون سریال پزشک دهکده پخش میشه، آسمون آبی و پاک تو پنجره‌‌ی خونه‌امون معلومه، مامانم تو آشپزخونه داره وسایل صبحونه رو میاره، صدای کتری به گوشم میخوره، اونطرف میبینم داداشم بیداره و خواهرم تنها کسیه که غرق خوابه... هنوزم یادمه که صبح‌ها رو خیلی دوست داشتم، چون بیشتر سرحال میشدم و نور خورشید، خونه رو روشن‌تر میکرد. هنوزم یادمه که من و داداشم مدام پای لپ‌تاپ خودمون بودیم و هی بازی‌های ویدیویی انجام میدادیم و یا گاهی‌وقت‌ها، آهنگ پخش میکردیم و حال میکردیم. هنوزم یادمه که خواهرم همیشه مراقب من بود و کلی قربون صدقه میرفت. هنوزم یادمه که مادرم یه وقت‌ها خودش میرفت خرید و با دست پر برمیگشت و کلی بهم عشق میورزید و هنوزم یادمه یه شب، قبل از این که بخوابم، بابام با یه بادکنک خوشحالم کرد.

اون نقا‌شی‌های خطخطی من، حتی نقاشی‌های روی دیوار که بعدا پاکشون میکردیم، لباس‌های خانوادم که برام بزرگ‌تر بودن، رفتن تو خونه‌ی خانواده‌ی مادریم، هر روز خندیدن و خوش گذشتن، رفتن تو پارک، دیدن برنامه‌های کودک که برام کلی خاطره ساخته شد، دیدن کارتون‌ها و انیمیشن‌ها، درست حرف نزدن‌هام و گذروندن اوایل تحصیلیم رو یادمه و انقدر اون روز‌ها دور به نظر میرسن که الان که میبینم، خیلی چیز‌ها تغییر پیدا کرده. بزرگ‌تر شدم، قدم بلند شد، دغدغه‌های زیادی تو ذهنم بیشتر شدن، مشکلات بزرگ‌تر شدن، عزیزترین افرادم رو از دست دادم، گاهی وقت‌ها درگیری با فشار روحی روانیم دارم و حتی دیگه خبری از اون روز‌های خوب بدون دغدغه نبود. اما با این حال، باز چیز‌هایی هستن که تغییر نکردن و یه سری‌ها اضافه شدن، مثل محبت‌های بی‌پایان خانوادم -به جز بابام که حسابش نمیکنم.- خندیدن‌ها، داشتن دوست‌های خوب، تجربه‌های جدید و یادگیری مهارت‌ها و داشتن چندین هدف‌های کوچیک که همشون یه هدف بزرگ تبدیل میشن.

همه‌ی این‌ها رو گفتم که بدونین من دلتنگ خودم هستم.

Remember the last time

روز‌هایی که گذشتن، خیلی دور به نظر میرسن. حس پیرزن‌هایی رو دارم که فکر و ذکرشون پیش خاطرات قدیمیشونن و زیر لب با خودشون میگن: یادش بخیر. خیلی وقت‌ها به پیرزن‌ها و پیرمرد‌ها حق دادم که چرا همین رو میگن، چون کل عمرشون رو با خاطره ساختن و خوشحال بودن گذروندن. دقیقا مثل خود من و بچه‌های وبلاگ‌نویسی همین حس رو داریم. دقیقا نصف عمرمون رو با وبلاگ‌نویسی که بهترین پاتوق ما بود گذشت. 

این روز‌ها خیلی‌هامون دلتنگی برای روز‌های گذشتمون میکشیم و میدونیم این روز‌ها برنمیگردن. شاید ما قدرشون رو ندونستیم، شاید انقدر غرق خوشی‌هامون بودیم که یادمون رفت که کی این خوشی‌های ما تموم شد. انقدر سرمون با یه چیزی گرم میشه که آخر میبینیم این صبح، به شب تبدیل شده.

هر چیزی که میبینم، یاد هر کسی میوفتم. بحث فیکشن و آیدل‌ها میشه، یاد آلو میوفتم. وقتی نهنگ و تهیونگ رو میبینم یاد یومیکو میوفتم.(دلم براش تنگ شده.) وقتی رنگ صورتی، ام وی shelter، حروف‌های ژاپنی و آهنگ‌های ژاپنی میبینم، یاد مائو میوفتم. وقتی بحث گربه و امید میشه، یاد نفی میوفتم، توت فرنگی میکنم یاد آیامه میوفتم. حتی وقتی روزهای گذشته رو مرور میکنم، یاد کسایی میوفتم که الان ازشون خبر نداریم و دلتنگشیم.

ما توی خاطرات قدم میزنیم، مثل وقت‌هایی که برگ‌های خشک روی زمین فرود میان، مثل وقت‌هایی که شب‌ها توی پارک بستنی تیرامیسو میخورم، وقت‌هایی که باد خنک من رو نوازشم میکنه و وقت‌هایی که با اسپم کردن کامنت بارونی ۱۰۰۰، قالب درست کردن، آهنگ گذاشتن تو وبلاگمون، چت کردن تو نظرات ثابت. نوشتن، خنده و گریه، روز‌هامون رو میگذروندیم.

به هر حال، هدفم از این نوشتن این بود که ما دلتنگیم، دلتنگ هر چیزی که فکرش رو میکنیم، ما بچه‌هایی بودیم که دلخوشی ما، وبلاگ‌نویسی بود.

——•••——

 

Ditto

OMG
By NEWJEANS

Magic Spirit

Hello 2023

سال ۲۰۲۲ خیلی واقعا عجیب گذشت، در واقع، مثل هر سالی که گذشت، پر از خوبی و بدی گذشت. هر چند که این سل برام پر از سختی‌هام بود، گریه‌هایی که کردم، دردهایی که کشیدم و عصبی بودم و همش حس میکردم افسردگی چیزی گرفتم و در این حال انکار میکردم... اما نمیشه خوبی‌هاش رو انکار کرد، یه تغییر بزرگ به چشممون دیدیم که همچنان پابرجاست، چه تو خودمون و چه تو جایی که زندگی میکنیم.

این سال تموم شد و امروز، اولین روز سال ۲۰۲۳ ست. به این نتیجه رسیدم که اگه بخوابم بگم که سال خوبی داشته باشم، قطعا این اتفاق نمیوفته. اما امیدوارم این سال که رسیده، سالی باشه که سلامتی داشته باشین، قوی باشین و امید داشته باشین، "امید واقعی".

پ.ن: بابت این که خیلی تو اینجا فعالیت نمیکنم، خیلی متاسفم. دلیلش میتونه بر این باشه که هیچ ایده برای پست گذاشتن تو اینجا ندارم، انگار که دیگه اون انرژی که برای وبلاگ‌نویسی داشتم، واقعا دارم از دستش میدم و این رو نمیخوام. ممکنه این کارم، تاریخ انقضا داشته باشم ولی دلم نمیخواد اینطوری باشه، نمیتونم به این راحتی‌ها رهاش کنم.

یه دلیل دیگه‌ هم هست که ممکنه اگه بگمش، میگین "شاید حساسی" اما خب، حس میکنم کسی پست‌های منو نمیخونه، یعنی عده کمی تو وبلاگ میان پست میخونن و نظر میدم. وقتی پست تولدم رو گذاشتم، نه کسی لایک کرده نه کامنتی و اون لحظه بود که حس کردم دارم فراموش میشم. خود واقعی نه، همون "سحر وبلاگ‌نویس" که اون بخشی از منه. اینو نگفتم که بعدش بیاین نظر بدین و اینا، اتفاقا واقعا برام مهم نیست که پستم بدون کامنت باشه، فقط اینو گفتم که این سحر رو فراموش نکنین، من تا وقتی فراموشش نکردم، فراموشش نکنین.

پ.ن: حالا که دارم پست میذارم، میخوام از خودم و روزهام بگم. راستش الان روزهام خوب میگذرن، البته من اخبار رو دنبال میکنم اما کم میخونمشون چون نمیخوام خیلی رو من تاثیر خیلی بدی بذاره. از یه طرفیم بیشتر تو تلگرام پلاسم و یه سری کارها رو انجام میدم مثل انجام کارهای خونه، نقاشی و نوشتن. گفتم نوشتن، راستش یه فیکشن مینویسم که دوتا کاپل داره اما فکر نکنم کسی استقبالش کنه(هرچند یه سری از دوستام خیلی منتظرن برای این فیکشنم) حتی اگه بخوام بگم که فیکشنی که مینویسم چی هست و اینا، خیلی توجه خاصی نمیگیره پس فکر نکنم به این زودی‌ها بگم، اما این رو گفتم که بدونین دیگه-

حالا این که پست رو منتشر میکنم، مشخص نیست که بازم یه روز دیگه پست بذارم یا یه قرن دیگه، اما من حواسم به وبلاگ‌هاتون هست، گه‌گاهی لایک و نظر میدم تا بدونین من هستم. به امید این که طعم خوشحالی و آزادی رو بچشیم.♡

It's me, hi. I'm 19, it's me

اون لحظه که روز تولدم نزدیک میشد، همش با  خودم میگفتم که "چرا خیلیا وقتی روز تولدشون میرسه، ناراحت میشن یا میگن: این روز مثل روزهای معمولیه؟" و اون موقع درک نمیکردم. اما امسال، اولین سالیه که برای تولدم ذوقی ندارم... البته دارم، اونم توی ته دلم اما نمیتونم زیاد نشونش بدم، چون غم، تبدیل شده به شخصیت اصلی توی وجودم و شادی، نقش فرعی‌ رو بازی میکنه. تو این سال، خیلی روزهای سخت و وحشتناکی داشتم، جوری که خودمم انتظارشو نداشتم و اولین باری بود که ناامیدی، جای امید رو میگرفت و این روز‌ها، تغییرات بزرگ و کوچیک رو توی خودم و اطرافم میدیدم، یه تغییرات پارادوکسی. تغییر خوبن اما یه وقت‌هایی هستن که تو انتظارشو نداشتی و به این تغییر عادت نداری.

این روز‌ها، درد و غم رو بیشتر از خنده‌ و شادی حس کردم و با خودم گفتم: نکنه سحر خوشحال ما، دیگه نباشه؟ و به جاش، یه سحر متفاوت قراره داشته باشیم؟ سحری که کم میخنده، با درد زندگی میکنه و با غم عذاب میکشه و زندگی میکنه. ولی به قول دوستم، نازی، میگفت که قرار نیست این حس‌ها همیشگی باشه. همونطور که شادی من همیشگی نبود، این غم من هم قرار نیست همیشگی باشه. 

۱۹ سال از عمرم میگذره و هر سال به شوخی، میگم "دارم پیر میشم." اما حقیقتا "واقعا دارم پیر میشم، یه روح پیر." ۱۹ سالگی من یه سالیه که با تمام دردهاش، با تموم تغییرات بزرگ و کوچیک، با تموم دیده‌هام، شنیده‌ها و حس کردن‌هام و با تموم گریه و خنده زندگی کردم. من برای تولد امسالم ذوقم رو نمیتونم نشون بدم چون که رنج کشیدم اما مهم نیست، مهم اینه که بزرگ شدم، اونم از نظر این که تجربه‌های زیادی کردم و باز هم تجربه‌هایی هستن که منتظر من هستن.

به هر حال، تولدم مبارک.♡

"ما خاص هستیم، نورا، منتخبیم، هیچ‌کس درکمون نمی‌کنه."

"هیچ‌کی، هیچ‌کی رو درک نمی‌کنه. کسی هم ما رو انتخاب نکرده." 

"فقط به خاطر توئه که من هنوز توی این زندگی‌ام."

– کتاب‌خانه‌ی نیمه‌شب.

Stress and smile

— دیروز استرس میخواست منو تو خودش حل کنه، دلیلش چی بود؟ تو این هفته مدام اورثینک میکردم که نکنه پنجشنبه چیزیمون بشه؟ در حالی که پنجشنبه قرار بود خرید کنیم. حدودا یه ماه کامل از خونه خارج نشده بودیم، اونم به خاطر اوضاع و اون حس ناامنی که هر دفعه سراغ من میومدن.

پنجشنبه که رسید، با خودم گفتم: "سحر، هر چی شد، فقط مراقب باش." لباس پوشیدیم و سوار ماشین شدیم. واقعا این استرس قرار بود منو ببلعه اما وقتی چشمم به دخترهای شجاع خورد، لبخند من، بهترین چیزی بود که تونست جلوی استرسمو بگیره. تو دلم دعا میکردم که سالم بریم و برگردیم اما همه‌چی بخیر گذشت که هیچ، دیدن این دختر‌ها هم حالمو بهتر کرد. زمین نم، آسمون پاک، خورشیدی که روی من میتابید، دخترها، من و لبخندم.

موهای دخترانی با باد‌ها میرقصن، زیباترین اثریه که همه‌جا رو زیبا میکنه.♡

Not sweet, just bitter

توی بیوی تلگرامم نوشته بودم "only we're sweet in a bitter world" یعنی ما تنها شیرین توی یه دنیای تلخ هستیم. نمیدونم، دو سال یا سه ساله این جمله تو وجودم بوده و معتقد بودم که من شیرینم، توی دنیای تلخی که زندگی میکنم و سعی میکنم دنیا رو شیرین کنم. ولی الان چی؟ من چیکار برای این دنیا کردم؟ هیچی، مطلقا هیچی. من نتونستم دنیا رو شیرین کنم، کاری از دستم بر نمیاد، من هیچکاری نکردم.

دیگه از انسان بودنم، از شیرین بودنم و از این دنیا خسته شدم. این دنیا زیادی تلخه، حتی منی که شیرینم، نمیتونم دنیا رو شیرین‌تر کنم. مثل یه قهوه تلخِ تلخ، که با یه قند هم نمیتونه شیرین بشه، فقط طعم تلخش تو این فنجون میمونه. ماهایی که شیرین بودیم تو دنیا تلخ، حالا داریم تلخ میشیم. نمیتونیم این دنیا رو شیرین کنیم، چون دنیا، خیلی وقته روی بی‌رحم بودنشو بهمون نشون داد.

The story of two fish

قبل از این که این اتفاقات بیوفته، یه ویدیو دیدیم از اجرای گوگوش و شهیار قتبری که باهم آهنگ "قصه‌ی دو ماهی" رو خوندن، بعد مامانم بهم یه خاطره‌‌ی کوتاه‌ای گفت: "من یادمه که اون موقع بچه بودم، این آهنگ قصه دو ماهی رو تو رادیو پخش میکردن، این آخرین آهنگی بود و من باهاش گریه میکردم چون اون موقع روزهای آخرش بود تا وقتی انقلاب بشه، چون میدونستم قراره چی بشه..."

این بار الان تو این اوضاع سخت برای پس گرفتن آزادی و کشور هستیم و دوباره همین اجرا رو باهم دیدیم، یهو مامانم گفت: "فکر کن، اون موقع آخرین آهنگی بود که تا موقع انقلاب پخش میشد و حالا تو این اوضاع، بازم دارم گوش میکنم، انگار که واقعا تاریخ داره تکرار میشه!"

عجیب بود، من مثل مامانم شدم، مامانم تجربه همین لحظه سخت و ترسناک رو داشت، منم دقیقا دارم به چشم‌های خودم، خبر‌ها رو میخونم، صدای فریاد و آهنگ "برای..." رو میشنوم و تمام وجودم از ترسیدن و استرس خسته شدن، تو خونه پیچیده شدیم، انگار که هر لحظه ممکنه دیوار بیاد ما رو بخوره. از قوی شدن خسته شدم، از ضعیف شدن هم خسته شدم، دیگه نه صدای خنده‌ای از دهنم دی میاد، نه دیگه نمیتونم به زور هم لبخند بزنم، نه مثل سابق کارایی که دوست داشتم رو انجام بدم، نه دیگه نمیتونم مثل آدم سابق باشم. دیگه نمیتونم همون سحری باشم که میخندید، سم بازی در میورد، نقاشی میکشید و "زندگی میکرد". من دیگه، همون سحری شدم که مدام نگران میشه، گریه میکنه و هر لحظه دلش "مرگ" رو میخواد چون دیگه نمیتونه زندگی کنه. :)

میدونی، جلو رسیدن به آزادی، خیلی دشوار و کمرشکنیه ولی برگشتن به سرجای اول، هم سخت‌تره و هم دیرتر، چون دیگه وسط این بازی کثیف هستیم. به هر حال، ما مثل همین دو ماهی هستیم که هر لحظه ممکنه، نوبتمون بشه تا مرغ ماهی‌خوار ما رو بگیره..‌.

#من_نوشته 

ما دو‌تا ماهی بودیم توی دریای کبود

خالی از اشک‌های شور از غم بود و نبود

پولک‌هامون رنگارنگ روزهامون خوب و قشنگ

آسمونمون یکی خونمون یه قلوه سنگ

خنده‌مون موج‌ها رو تا ابرها می‌برد

وقتی دلگیر بودم اون غصه می‌خورد

تورهای ماهیگیرها وا نمی‌شد

عاشقی تو دریا تنها نمی‌شد

خوابمون مثل صدف پر مروارید نور

پر شد این قصه‌ی ما توی دریاهای دور

همیشه توک می‌زدیم به حباب‌های درشت

تا که مرغ ماهیخوار اومد و جفتمو کشت

دلش آتیش بگیره دل اون خونه خراب

دیگه نوبت منه سایه اش افتاده رو آب

بعد ما نوبت جفت‌های دیگه‌ست

روز مرگ زشت دل‌های دیگه‌ست

ای خدا کاری نکن یادش بره

که یه ماهی این پایین منتظره

نمی‌خوام تنها باشم ماهی دریا باشم

دوست دارم که بعد از این توی قصه‌ها باشم

شهیار قتبری – "قصه‌ی دو ماهی" با صدای گوگوش.